Op www.e-learning.nl kun je lezen op welke manier didactiek vandaag werd buitengesloten. Daar kwamen wel andere zaken voor in de plaats.

Een iPhone app in 72 uur

Gisteren is een groepje studenten van Champlain College van start gegaan om een educatieve app voor de iPhone te maken. Een geweldig idee! Vorig jaar werd er in 3 dagen een edu-game gemaakt, dit jaar dus een app. De studenten zitten in de gang en betrekken op verschillende manieren de deelnemers bij hun project. Af en toe laat Elliott middels een videoverbinding zien hoe het eraan toegaat. Straks komt de app voor iedereen beschikbaar. Een fantastische manier om zo een project aan te pakken. De energie zindert door de zaal en iedereen is benieuwd naar zowel het proces als het resultaat.

Een verhaal in 6 minuut en 40 seconden

De energie was ook goed voelbaar bij de Pecha Kucha sessie. 4 mensen vertelde in 20 dia’s in elke 20 seconden hun verhaal. Hoewel de verhalen erg verschillend waren, was de passie bij allemaal voelbaar. De eerste Pecha Kucha ging over de collectieve Filipijnse cultuur, de tweede over ICT en leren in het basisonderwijs, de derde over het monteren van film en de vierde over gamebased learning.

Het leukste was nog het gesprek dat spontaan ontstond nadat de presentaties waren afgelopen. Veel bezoekers stelde vragen. Met de hele groep kwamen we tot wat interessante conclusies:

• het is moeilijker en tijdrovender om een Pecha Kucha voor te bereiden dan een gewone, lange presentatie;
• een Pecha Kucha maken dwingt je om tot de kern door te dringen en alle overbodige ruis eruit te halen;
• sommige makers beginnen met de afbeeldingen, anderen schrijven direct het hele script uit;
• een Pecha Kucha kan ook gebruikt worden als teaser voor een WBT. Een bezoeker publiceerde altijd de Pecha Kucha op intranet (inclusief audio) om mensen warm te maken voor de training die volgde;
• een Pecha Kucha raakt je vooral als er een persoonlijk verhaal komt.

Morgen ben ik aan de beurt en vandaag hebben zich spontaan nog extra mensen aangemeld voor morgen.

Tearners  (Designers ‘R’ Us)

Iemand die ik graag zie is Wayne Hodgins (zie ook zijn blog). Deze gepassioneerde spreker combineert vaak bepaalde trends die hij waarneemt en vertaalt dit naar de wereld van (e)leren. Zijn Snowflake effect komt later nog aan bod bij Learning 2009, vandaag had Wayne het over Design. Hij constateert dat na de prosumers iedereen een designer is. Of je nu zelf een video schiet (zie ook www.howcast.com) of twitterberichten stuurt, je moet over het ontwerp nadenken. Hoewel Design een breed begrip is geworden, blijft het een belangrijk begrip dat onze aandacht verdient.

Heel aardig was de term Tearners: dit geeft aan dat we in deze tijd allemaal zowel teachers als learners zijn.  Deze rollen wisselen elkaar af. Dit betekent nogal een verandering. Deze verandering is nodig volgens Wayne: we moeten onderscheid maken tussen een bedrijfsactiviteit en een ‘value propositie’. Zo is hij destijds zelf door Kodak ingehuurd omdat ze de opkomst van de digitale fotografie als een regelrechte bedreiging zagen. Ze zagen niet dat ze ook zorgen voor het ‘Kodak moment’ en dat ze dat ook digitaal konden doen.  Ze verkochten geen analoge rolletjes, ze verkochten Kodak-momenten. Wij moeten als industrie bedenken wat we nu precies aan waarde hebben. Wat is onze Value proposition?

Zie voor foto’s van dag 2 mijn Flickr-pagina.